Naut í flægi notar ekki hjartað....

Sunnudagurinn 21.nóv.2010.

 

Það  sagði við mig ágætur maður hér í bæ að fjöldi rjúpna sem kæmi í farteski skyttna af fjalli  

færi ekki eftir líkamlegu ástandi manna heldur hversu rólega og yfirvegað þeir færu  yfir svæðið.

Þetta á líka við þegar litið er niður á fótboltavöllinn.

 

Ef menn spila ekki saman  í liðinu sínu skapast  árangurinn af því hvort hitt liðið er illa fyrir kallað eða í sömu sporum.Of mikill  hraði fyrir menn sem eru komnir á besta aldur gerir ekkert annað en að skapa sársauka fram eftir vikunni  og móral.Það er ekki spurning ,að menn verða að vita sinn vitjunartíma.

Ég vill ekki þurfa að horfa upp á það í vetur að menn falli umvörpum sem bitnar svo á aðsókn á æfingar.

 

Eins er það vörnin.Menn eiga sín svæði og eiga ekki að víkja af þeim og verða eins og randafluguhópur í kringum hnöttótt búið,en eins og þið vitið þá erum við víst menn.

Ég veit ekki hvort er að sumir einstaklingarnir í hópnum  þurfa stöðugt að vera í sviðsljósinu og mundu vilja helst að kastarinn væri bara á þeim alla æfinguna eða hér sé um að kenna nautheimsku.

Það hefur hvarflað að formanninum að byrja aftur að taka upp mánaðarlegar viðurkenningar þó það væri ekki nema til þess að þétta saman ábyrgða tilfinningu félagsmanna.

Þessar viðurkenningar höfðu oft góð áhrif  þar til þær fóru að stíga sumum til höfuðs,en það hefur aldrei góðri luku að stýra.

 

Í framhaldi af þessu held ég líka að það væri ekki úr vegi að nýir búningar litu dagsins ljós,

Og er það mál í vinnslu.

 

 Að lokum þetta.         Látum ekki höfuðið stjórna boltanum,notum hjartað.

                                       Lítum ekki langt yfir skammt og skerum úr bítum sársauka.

                                       Sá fær heiðurinn sem í lítillæti sínu verður stór.

                                       Ekki er boltinn í höfn,fyrr en honum er rétt lagt upp að.

 

Formaðurinn lifi.