Til heiðurs Magnúsi Erlingssyni.......

 

Þarna stendur hann íklæddur hinum stóra hvíta nærbol ,sem bíður hinum veraldlega brotborgara birginn ,látlaus en samt sýnir hann allt,hið barnslega eðli sitt,og ef vel er gáð skín náttúru bjarmi af hvítri bómullinni,í takt við hinn  djúpu augu sem veraldleg gleraugu geta engan vegin hulið í öllum þessum kærleika myndarammans.

Og myndin ,viðurkenningaskjalið,hið dulda man kallar á spurningar um „Vinci“lykill .Því er boltinn og fóturinn utan myndar ?Því eru léttustu krónur Íslands inn í rammanum?því  eru málningarslettur ofan á rammanum?Því er ryk inn í honum?Af hverju er Magnús heiðraður frá miðjum Febrúar til endaðan Mars?

Það er sagt um Leonardó davinci að hann hafi verið einn af þessum launhelgu manneskjum sem setti strik í öll sín verk sem bentu á hinn fullkomna sannleika.

 

 

 

 

Það minnir mig á sögu um afa minn í  móðurætt og haft eftir honum sjálfum , en þannig eru nú manneskjurnar,  þær upplifa sama augnablikið í veraldasögunni  á eins misjafnan hátt og þær eru margar.

Kallinn var guðrækinn maður,og signdi sig bæði kvölds og morgna,og á helgidögum í bak og fyrir .Hann tók aldrei í nefið meðan á guðþjónustu stóð,

Og fór aldrei í kirkju ef hann var kvefaður til að trufla ekki lestur guðspjallanna.Hann bar ótakmarkaða virðingu fyrir prestinum þrátt fyrir drykkju hans og slef í predikunarstólnum.

Það sem Afa þótti mest varið í guðsspjöllunum var ganga meistarans á vatninu,og næst þar á hælum þess,þegar hann hastaði á það svo úr varð sléttur flötur.

Svo varð þetta allt ljóslifandi í augum fólks þegar eitt sinn þegar tveggja metra löng lúða beit á og dró bátinn hans litla inn eftir öllum Tálknafirði marandi í kafi

Þannig að  aftasta þvótan stóð einn upp úr og hann þar á þurrum fótum ofan á,sáu margir bændur í firðinum þessa sjón og krupu sumir.Svo mikið lá lúðunni á í reiptoginu að hún keyrði upp í fjöru og dró bátinn og afa á þurrt land.

Fréttin var fljót að berast manna á milli.Flestir voru inn á því  að kallinn hefði svifið þarna á yfirborðinu ,og sögðu sumir að sólargeislar hefðu umlokið umhverfi hans eins og yfirnáttúruleg uppljómun,en ekki nóg með það,þetta skeði í upphafi bjargræðistímans og lítið til af mat í búi fólks.Sem samkristinn maður lét hann skera lúðuna niður og mettaði hann allan Tálknafjörð.Og þegar prestinum  barst fréttin um þetta kraftaverk,að afi hafi gengið á sjónum og mettað allan Tálknafjörð varð honum  svo mikið um að hann hætti að drekka og hætti að slefa í stólnum.Já,og þegar kallinn var spurður .Hvað honum þætti?Svaraði hann í lítillæti sínu.“Vegurinn að heiman er vegurinn heim og líka hjá guði“