Þeir sjá illa sem sjá illa..Þá var öldin önnur.

 

Maður er nefndur Jón .Jón þessi var kallaður Jón“Risi“.Mikill öðlingur og hvers manns hugljúfi.Hann bar um þessar mundir flennistór gleraugu ,og ef hann tók þau af sér sá hann ekki baun í balla.Þurfti hann því að bera þau í öllum leikjum  og af því að hann þurfti þess slapp hann alltaf við að vera í markinu,þetta þótti vera frekar ósamgjarnt  en slapp af því mesta frekjan í hópnum  Auðun Guðmunds bar líka gleraugu  og það svo sterk að þegar hann leit á mann í gegnum þau horfði hann samt alltaf til hliðar.Var það sem sagt eitt af reglum félagsins  að gleraugnaglámar sluppu alltaf við að vera í marki.

Eitt sinn voru þeir báðir Jón „risi“og Auðun í sama liðinu,ásamt  Einari Garðari  og fleirrum.Það þótti gengið ansi langt þegar góður spilari eins og Einar Garðar  þurfti að vera í marki en það þurfti hann að gera í þessum leik og brást hann illur við það hlutskipti.

Þegar æfingunni lauk  fóru menn í sturtu eins og vera ber.Auðun seti alltaf handklæðið á sama stað með gleraugunum vöfðum inn í ,eins gerði Jón það líka,saman tekin ráð gleraugnaglámanna.

Einar sem var með afbrygðum stríðinn og hafði þótt það súrt í broti að hafa þurft að sinna markinu,hafði  handklæðaskipti  á milli hólfa hjá Auðuns og Jóns.

Ekki tóku þeir eftir neinu,þurrkuðu sér á hvors annars handklæðum .Mikill móða var inni og settist hún á gler gleraugnanna þannig að hvorugur tók eftir neinu þótt þau væru set upp.Jón var eitthvað að  brasa við hárið eins og það væri fyrir spöngunum ,og Auðun tók gleraugun niður aftur og pússaði glerið og setti þau síðan aftur upp.Engin sagði neitt  og neyddu sjálfa sig og hvorn annan til að hemja hláturinn.Gleraugun á Auðunni  voru allt of stór en  hjá Jóni pössuðu spangirnar vart við eyrun.En ekki datt þeim í hug neinn hrekkur.

 Þegar út á bílastæði kom  gekk Einar að Auðuni  og gerði sig stóran og leit niður hann og sagði“Svei mér ef þú hefur ekki minkað á æfingunni „Og svo beindi hann orðum sínum að Jóni.“Og þú stækkað“

Og enn fötuðu þeir ekkert og svo leikurinn hélt áfram.Auðun var með mér í bíll inn á Ísafjörð,og á leiðinni  horfði hann mikið út um gluggann og var hugsi  og við Seljadalinn gat hann ekki lengur orðabundist og sagði stundarhátt.“Svei mér þá  ég held ég sé farinn að sjá betur“Og þá sprakk  hópurinn í bílnum.

Af Jóni er það að segja  að hann varð svo móðgaður að hann lét ekki sjá sig lengi vel á eftir á æfingum.Ég held að þeir hafi haft gleraugnaskipti í skammdeginu bakk við gömlu slökkvistöðina í Hnífsdal 0g óð Jón yfir ána til að sjást ekki af götunni.,eða svo segir sagan………….